Ішоў чалавек праспектам прастуджаным,
Думкі сляпыя вачамі намацваў.
Лісце, як мары, згасала у лужынах,
Апошні клін птушак нагадваў юнацтва.
І плэер, як дождж, танцаваў у такт музыкі,
І крылы ў заплечніку мяліся марна.
І здань на прыпынку на міг стала Музаю,
І вырай утульнай здаваўся кавярняй.
|
|
